مواد خطرناک باتری خشک

باتری‌های خشک یکبار مصرف خانواده گسترده‌ای هستند که مهم‌ترین اعضای این خانواده عبارت‌اند از: 1. باتری‌های روی-کربن (Zinc-Carbon) و روی-کلراید (Zinc-Chloride): در لوازمی استفاده می‌شوند که نیاز به انرژی کمی دارند، مانند ساعت و رادیو. 2. باتری آلکالاین (قلیایی/Alkaline): در وسایلی همانند دستگاه‌های پخش موسیقی، چراغ قوه و اسباب‌بازی‌ها که نیاز به انرژ. . فناوری باتری‌های قابل شارژ به سرعت در حال توسعه و استفاده از آن‌ها در لوازم مصرفی الکترونیکی به شدت رو به افزایش است. این باتری‌ها اگرچه عمری طولانی دارند، اما با وجود این در نهایت باید وارد چرخه بازیافت شوند. مهم‌ترین انواع باتری‌های قابل شارژ عبارت‌اند از: 1. باتری‌های نیکل-کادمیُم (NiCd): در وسایل بی‌سیم، لوازم آزمایشگاهی پزشکی و سامانه‌های هشدا. . همان‌طور که اشاره شد، بازیافت باتری‌ها منجر به تولید مواد خام متنوعی می‌شود که هم در تولید دوباره باتری‌ها و هم در صنایع دیگر کاربرد دارند. مهم‌ترین موادی که از بازیافت باتری به دست می‌آیند عبارت هستند از: 1. افشره فرومنگنز (Ferro-Mangenese. . کاربرد اصلی این نوع باتری‌ها در وسایل نقلیه همانند خودرو و همچنین وسایل ذخیره‌ساز انرژی است. متداول‌ترین نوع باتری‌های تر شامل باتری‌های سربی-اسیدی هستند. از انواع دیگر این باتری‌ها، باتری‌های حاوی اسید سولفوریک.

باتری‌ها حاوی فلزات سنگین مانند جیوه، سرب، کادمیوم، روی و نیکل هستند. حدود ۹۰ درصد جیوه‌ی موجود در زباله‌های خشک شهری مربوط به باتری‌های قلمی است. این میزان برای کادمیوم حدود ۵۰٪ درصد است.